Δύο κυρίες είχαν δώσει υπόσχεση η μία στην άλλη να ανταμώνουν κάθε χρόνο μία φορά και να περνάνε ένα βράδυ μαζί. Μόνο ένα από τα τριακόσια εξήντα τόσα. Και το τηρούσαν για χρόνια. Κανείς δεν έμαθε ποτέ τίποτα. Μέχρι που… η μία από τις φιλενάδες έφυγε από τη ζωή. Και στην έτερη πήρε μόνο μερικές στιγμές, από τη στιγμή που έμαθε τα κακά μαντάτα, να χάσει τα λογικά της.
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Μπροστά μας δύο ηθοποιοί, ομοιόμορφα ντυμένοι. Ο κύριος Διογένης Γκίκας και η κυρία Δέσποινα Μπισχινιώτη, οι οποίοι μάλιστα υπογράφουν και τη σκηνοθεσία. Αρχίνημα με νοηματική, συνέχεια με πρόζα. Με διάφορες ιστορίες. Με διάφορες αφηγήσεις. Οι δυο τους μας πάνε ένα ταξίδι μέχρι τις σκοτεινές γαίες του ανθρώπινου νου. Ένα σύνολο από κείμενα της κυρίας Γιώτας Τεμπρίδου, που αποδίδονται μονολογικά από δύο καλλιτέχνες, οι οποίοι κάποιες φορές συντονίζονται και κάποιες λειτουργούν με αυτοματισμούς που έχουν δουλέψει πολύ και αυτό φαίνεται με την πρώτη ματιά.
Η εμμονή με έναν άνθρωπο με τον οποίο δεν γίνεται να είσαι μαζί, αλλά εσύ πού να ακούσεις. Το αλτσχάιμερ και όλα εκείνα τα άσχημα που αφήνει πίσω του. Η μοναξιά και η απελπισία, που μάλλον πάνε μαζί. Η τρέλα που κάποιες φορές χτυπάει το τζάμι και θέλει να της ανοίξεις. Η αμηχανία του να νιώθεις ξένος σε ξένη γη.
Η κυρία Μπισχινιώτη είναι πετίτ, το χαμόγελό της είναι ζεστό και όλο αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις αφηγούμενες ιστορίες. Στέκεται, κάθεται, αυξομειώνει την ένταση της φωνής της. Κάθε φορά είναι και κάποιος άλλος χαρακτήρας. Το ίδιο ισχύει και για τον κύριο Γκίκα. Είναι ήπιος, αλλάζει συνεχώς θέσεις στη σκηνή, διπλώνει σεντόνια και φορέματα, παίρνει μαζί του ένα μίνι μνήμα, με τη λέξη «Καφές» γραμμένη πάνω του. Όλη η χορογραφία είναι άψογα εκτελεσμένη, με τους δύο ηθοποιούς να εναλλάσσονται, να συμπληρώνουν, να επικοινωνούν το υλικό με λυρικό τρόπο. Οι αφηγήσεις είναι γνήσιες, τίμιες, γήινες αλλά και τόσο σουρεάλ. Σαν να αποφάσισε ο Μπάρκερ να γράψει για τη σκοτεινιά της φύτρας μας και όχι για χαρντκόρ αιμάτινα τοπία.

Ατάκες με χιούμορ, άφθονος προβληματισμός, ερωτήσεις χωρίς απάντηση και ένας επίλογος που θα μας βρει να συζητάμε με τους φίλους μας για αυτό που είδαμε και ακούσαμε. Ενδοσκόπηση και μία εσωτερική αναζήτηση ακόμα. Θα θυμηθείτε πολλούς ανθρώπους και θα αναρωτηθείτε για την τύχη τους. Όπως αναρωτήθηκα κι εγώ. Μην νομίσετε… απάντηση δεν πήρα. Ίσως αυτή να είναι και η ουσία της παράστασης. Να χαρτογραφήσουμε χωρίς να φτάσουμε πουθενά. Οι απαντήσεις είναι το πιο δύσκολο κομμάτι.
Ο σύγχρονος άνθρωπος κάνει ό,τι μπορεί για να είναι μόνος του. Το έχετε προσέξει; Παρέες σε καφέ που δεν μιλάνε μεταξύ τους ελέω «έξυπνων» τηλεφώνων. Αποφυγή κάθε συλλογικής προσπάθειας. Εμμονή με φόρουμ, άβαταρ και μοναχικές φωτογραφήσεις, αντί για το αυτονόητο. Τη συνύπαρξη με άλλους ανθρώπους. Αυτή η παράσταση αποτελεί μία καλή κλωτσιά ξυπνήματος για τον «σύγχρονο άνθρωπο», που μεθοδικά χτίζει τη φυλακή του, γεμάτη σέλφι και εφαρμογές χωρίς ουσία. Εύχομαι να πάει «κανονικά» ολόκληρη σεζόν και μάλιστα σύντομα.
Κώστας Κούλης

Κείμενα: Γιώτα Τεμπρίδου (από τις συλλογές μικρο-διηγημάτων «Η ωδή που δεν έγραψα και άλλες ιστορίες», «Διαδοχικές ασυνέχειες» & «Τα ιογενή»)
Σκηνοθεσία – Ερμηνεία: Διογένης Γκίκας, Δέσποινα Μπισχινιώτη
Μουσική επιμέλεια: Δέσποινα Μπισχινιώτη
Επιμέλεια κίνησης: Μέλπω Βασιλικού
Κατασκευή props: Διογένης Γκίκας
Επικοινωνία: Νατάσα Παππά
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Τοποθεσία: Θέατρο Άβατον, Ευπατριδών 3, Γκάζι, Αθήνα, 118 54
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Σάββατο 1 Απριλίου στις 21:00 και Κυριακή 2 Απριλίου στις 19:00
Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: 12€ (γενική είσοδος), 10€ (φοιτητών, ανέργων, ΑΜΕΑ, ατέλειες)
Προπώληση εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theater/ektos-symbasis-1/
Πληροφορίες/Κρατήσεις: www.theatroavaton.com / 21 0341 2689
0 Comments