Στίχοι από ένα τραγούδι που ακούω και αγαπώ εδώ πολλά χρόνια. «Έχω ένα περίεργο συναίσθημα, ότι δεν είμαι ποτέ πραγματικά μόνος μου». Τη βραδιά για τη Μάγια, το συναίσθημα φουντώνει. Για έναν άνθρωπο που δεν γνώρισα ποτέ και δεν θα γνωρίσω ποτέ. Ένα συναίσθημα που έρχονται να βγάλουν προς τα έξω μερικοί σπουδαίοι μουσικοί, παιδιά που αγαπούν και λόγω αυτής της αγάπης έχουν να διαλέξει να εξωτερικεύουν τα της ψυχής τους μέσω της μουσικής.

Sadahzinia, Fundracar, Grey River And The Smoky Mountain, It’s All About The Music, Λόλεκ, Μηνάς Τσίγκος (1550) & Εthan Snow και Mindust, Τόλης Φασόης (Sharp Ties, Heroes) και Tony V (Special DJ Set). Ένα όμορφο τσούρμο από ακόμα πιο όμορφους ανθρώπους, που ήλθαν για να πουν ένα πράγμα. Ότι η απώλεια είναι δεδομένη, όπως όμως δεδομένη είναι και η ανάγκη μας, σαν άνθρωποι, να θυμόμαστε εκείνους που έφυγαν, να αναρωτιόμαστε το γιατί για εκείνους που έφυγαν νωρίς και να πολλαπλασιάζουμε την ερώτηση, για εκείνους που έφυγαν άδικα.

Όλοι όσοι ήλθαν στο Κύτταρο, ήλθαν για έναν λόγο. Για να στηρίξουν. Να στηρίξουν αυτή την πρωτοβουλία. Να στηρίξουν την ομάδα που την έκανε πράξη και που μοχθεί για τη συνέχειά της. Κάθε χρόνος που θα περνάει, θα φιλοξενεί μια βραδιά και πολλά τραγούδια για τη Μάγια. Γιατί πολλές φορές είναι καλό να μιλάει η σιωπή και περισσότερες φορές είναι καλό να μιλάνε οι μουσικές.

Ο κόσμος μέσα στο venue κάνει πηγαδάκια στα διαλείμματα μεταξύ των εμφανίσεων των καλλιτεχνών. Αγκαλιές, φωτογραφίες, «ιατροφαρμακευτική αγωγή» για την ψυχή και ένα καθαρό βλέμμα. Είκοσι τεσσάρων χρονών φέτος… Δεν τη θέλουμε τη θλίψη απόψε. Όχι σε αυτή τη γιορτή. Το ξανασκέφτομαι. Καλοδεχούμενη η θλίψη απόψε. Και σε κάθε απόψε. Γιατί φέρνει μαζί της τη θύμηση. Εκείνων που δεν. Εκείνων που ποτέ δεν θα. Και γιατί αυτή ακριβώς τη θύμηση την αγαπάμε. Πολύ.

Όπως καταλαβαίνετε, δεν θα αναφερθούμε στην απόδοση των καλλιτεχνών. Γιατί να το κάνουμε; Γιατί άραγε; Σάμπως όλοι τους δεν ήλθαν να τιμήσουν και να βγάλουν τον καλύτερο εαυτό τους, για να δείξουν πόσο γνήσια τιμούν; Αυτό που συγκρατώ είναι το πώς κοιτούν όλοι τους όλους εμάς, από κάτω. Θυμόμαστε και αγαπάμε. Αγαπάμε και θυμόμαστε. Ξέρετε, αυτό το LiVE έχει διττή υπόσταση και «ιδιότητα». Από τη μία η εικόνα της Μάγιας και η σκέψη που τρέχει παράλληλα με εκείνη, χωρίς ποτέ να διασταυρώνεται. Από την άλλη η παρόρμηση να μιλήσουμε με ανθρώπους που έχουμε να βρεθούμε πολύ καιρό και που, όταν το σκεφτόμαστε, αντιλαμβανόμαστε πως φταίμε και εμείς γι’ αυτό. Για να χορέψεις ταγκό χρειάζεσαι και δεύτερο άτομο. Στην προκειμένη, χρειάζεσαι και τρίτο και τέταρτο και όσα περισσότερα μπορείς να μαζέψεις.

Όσοι έχετε ζήσει τη Μάγια από κοντά, είναι καλό που δώσατε το παρών. Είναι βάλσαμο για όλους αυτούς που την κράτησαν σε ένα κουτάκι δίπλα στην καρδούλα τους. Είναι η καλύτερη υπόσχεση ότι τούτη η βραδιά θα συνεχίσει για πολλά χρόνια ακόμα. Και από τώρα λέω ότι θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να είμαστε και εμείς κομμάτι αυτής της μάζωξης. Για να είμαστε κομμάτι μίας όμορφης κληρονομιάς. Μιας παρέας που κοιτάζει κατάματα τον Θεριστή και του λέει ότι ο θάνατος είναι μία στιγμή της ζωής.

Η μουσική από τους καλεσμένους και οι εγκάρδιες ατάκες τους, είναι το soundtrack της βραδιάς. Το Κύτταρο δονείται και δονεί. Όλα τα τραγούδια παίζονται από καρδιάς και κάτι περισσότερο. Όλοι όσοι είναι εδώ απόψε, κάνουν μία έτσι και κοιτούν προς τα πάνω. Ανεξάρτητα από το τι και πού πιστεύει ο καθένας μας. Όλοι κάνουμε μία έτσι και κοιτάμε προς τα πάνω. Γιατί η εσώτερη ανάγκη χρειάζεται πλήρωση. Γιατί είναι και εκείνος εδώ. Αυτός που κρύβει τόση δύναμη μέσα του… Για σένα, υπέροχε άνθρωπε, θα κοιτάξουμε ψηλά και στη συνέχεια θα κατεβάσουμε το κεφάλι και θα χαμογελάσουμε στον εαυτό μας. Και η «μετάδοση» αυτού του χαμόγελου θα αναλάβει ΟΛΑ τα υπόλοιπα.

Κώστας Κούλης

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν