Στα ακουστικά παίζει η διασκευή που έχει κάνει ο Αφεντικός στο “War” των Norman Whitfield και Barrett Strong. Η πληκτρολόγηση δεν είναι εύκολο. «Ο πόλεμος δεν δίνει ζωή. Μόνο παίρνει». Πόλεμος. Το «αναγκαίο κακό» της ιστορίας. Το τραγούδι συνεχίζει. «Λένε πως πρέπει να πολεμήσουμε για τη λευτεριά μας, αλλά, Θεέ, θα πρέπει να υπάρχει κι άλλος τρόπος. Καλύτερος από τον πόλεμο». Πόλεμος τον εικοστό πρώτο αιώνα; Στην Ευρώπη; Μέσα στη γειτονιά μας. Τελικά, το πιο συγκλονιστικό κείμενο είναι η ίδια η ζωή. Η σκηνοθέτις και ηθοποιός, η κυρία Λιούμπα Κριβοχίζα ανεβάζει μία παράσταση για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Για να είμαστε ακριβείς, για την εισβολή στην Ουκρανία. Πέντε άνθρωποι ανταμώνουν σε ένα σταθμό. Δεν έχει σημασία αν είναι σιδηροδρομικός, λεωφορείων ή αεροδρόμιο. Για τον ίδιο σκοπό έχουν έλθει. Για να φύγουν μακριά.
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Μην δείτε αυτή την παράσταση ως παράσταση. Παρακολουθήστε τη ως κραυγή ελευθερίας. Με εξουθένωσε το κείμενο. Οι πέντε ηθοποιοί αφηγούνται, παίζουν, απευθύνονται σε μας. Υποδύονται διάφορους ρόλους. Τον Ρώσο που φεύγει από την πατρίδα του γιατί σιχάθηκε την κατάσταση. Εκείνον που έμεινε και ένα χρόνο μετά συνεχίζει να δουλεύει και να κάνει όνειρα, ενώ παράλληλα καταστρέφονται όλα τα όνειρα των συνανθρώπων του, μερικά χιλιόμετρα δίπλα. Τη Ρωσίδα μάνα με τον γιο να φεύγει για το μέτωπο, λόγω επιστράτευσης και να μην ξαναγυρίζει. Η αποζημίωση θανάτου και ο τρόπος «αποκατάστασης». Υποδύονται την αδελφή της Ρωσίδας, που μένει στην Ουκρανία και τα έχασε όλα σε ένα βράδυ, ακόμα και την ίδια της την υπόσταση και προσφύγεψε στη Γερμανία ή κάπου αλλού στην Ευρώπη, στον πλανήτη.
Τον ζούμε τον πόλεμο καθημερινά. Τον βλέπουμε στην τηλεόραση. Καμία σχέση με την πραγματικότητα. Συνάνθρωποί μας πεθαίνουν για το τίποτα. Για ένα καπρίτσιο εκείνων που παίρνουν τις αποφάσεις. Σφαγή κατά παραγγελία. Οι πέντε ηθοποιοί συνεχίζουν. Περπατούν, σταματούν, κάθονται και σηκώνονται, αγκαλιάζονται και χωρίζουν. Εμφανίζονται με πλακάτ, με φράσεις κατά του πολέμου. «Εγώ δεν θέλω»! Σχεδόν δεν πιστεύω στ’ αυτιά μου. Τι σειρά από κατραπακιές είναι αυτή;

Πέντε καλλιτέχνες εξιστορούν. Με ένταση και πάθος, με γνήσια συγκίνηση. Με αιχμή του δόρατος τον κύριο Κυριάκο Ψυχαλή, ο οποίος διαθέτει εξαιρετική χροιά και έκφανση, οι κυρίες Τζίνα Σταυρουλάκη, Nataly Tolkunova, Άννυ Θεοδούλου (η οποία έχει επιμεληθεί και τα κείμενα των Ίγκορ Σαβέλιεβ, Άντα Αρνταλιόνοβα, Νατάλια Κλιουτσάρεβα, Βαλέρι Πανιούσκιν και άλλων και η οποία επίσης μας ξετρέλανε με το χρώμα της φωνής της και τον τρόπο που εξωτερικεύει τις ατάκες της) και η ίδια η Λιούμπα φυσικά, μας δίνουν να ακούσουμε ίσως το κορυφαίο κείμενο της χρονιάς. Την αλήθεια.
Η πραγματικότητα είναι σκληρή. Ξυπνάς το πρωί να πας στη δουλειά σου, γνωρίζοντας πως σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία μέρα που θα μιλήσεις στο τηλέφωνο με αγαπημένους ανθρώπους, που υπηρετούν στο μέτωπο. Το κείμενο έχει να κάνει κυρίως με τους Ρώσους που έχουν τους ανθρώπους τους να μένουν στην Ουκρανία, να βρίσκονται στις γραμμές του πολέμου και τους Ουκρανούς, που αποχαιρετούν την ως τώρα ζωή τους, για να αναζητήσουν κάτι καλύτερο από τον θάνατο και την καταστροφή σε άλλη χώρα.
«Μάνα, όταν γυρίσω από το μέτωπο, να πάμε μέχρι το Καζακστάν. Να δούμε αν μπορούμε να ζήσουμε εκεί». Και εκείνος δεν γύρισε ποτέ. Και στο whatsapp ήλθε μία ειδοποίηση για τον χαμό του. Σας φαίνεται σουρεάλ; Σαν να παρακολουθείτε ταινία; Για κουνήστε καλύτερα το κεφάλι σας. Για σκεφθείτε. Λίγο, έστω και λίγο.

Είχαμε πρόσφατα φιλοξενήσει σε συνέντευξη την κυρία Κριβοχίζα. Την Ουκρανή δημιουργό, που πλήττεται άμεσα, όπως και όλοι οι συμπατριώτες της. Την είχαμε ρωτήσει για το θέμα του πολέμου. Είχε απαντήσει ως εξής. «Ζούμε στον εικοστό πρώτο αιώνα. Κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει κανένας πόλεμος και πουθενά». Έχετε αντίρρηση; Θεωρείτε ότι χωράει ο πόλεμος στα πλάνα του σύγχρονου ανθρώπου;
Θα ήθελα να ξαναδώ αυτό το έργο. Να ακούσω ξανά όλα αυτά τα εξωφρενικά του πολέμου. «Μα στην τηλεόραση λένε ότι δεν γίνονται όλα αυτά που λες». Γίνονται. Και παραγίνονται. Αλλά η τηλεόραση επιλέγει τι θα ακούσεις. Οι πέντε ηθοποιοί πυροβολούν κατά ριπάς. Οι ατάκες είναι θανατηφόρες. Με λίγη προσοχή μπορεί να σκοτώσουν τη βλακεία στον ανθρώπινο εγκέφαλο, γνήσιο παιδί της δίψας για δύναμη.
Στο μπιζάρισμα η δημιουργός παίρνει τον λόγο. Μας θυμίζει ότι έχει ήδη περάσει ένας χρόνος από την έναρξη του πολέμου και μας ευχαριστεί που η χώρα μας έχει δεχτεί Ουκρανούς πρόσφυγες. Το τραγούδι συνεχίζει να παίζει στα ακουστικά. Λένε ότι πρέπει να πολεμήσουμε για να κρατήσουμε την ελευθερία μας. Αλλά, Θεέ, πρέπει να υπάρχει κι άλλος τρόπος. Καλύτερος από αυτόν τον γαμημένο τον πόλεμο. Αυτό το κείμενο, αυτής της παράστασης, θα πρέπει να βραβευτεί. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Κώστας Κούλης

Κείμενα:«Οπτική παρέκκλιση» Ίγκορ Σαβέλιεβ,«Σημειώσεις της Μόσχας», Άντα Αρνταλιόνοβα,«Διαδήλωση», Νατάλια Κλιουτσάρεβα, «Η Καταστροφή του πατέρα» Βαλέρι Πανιούσκιν, «Συνεχίζεται…» Λιούμποβ Λουκασένκο. On line περιοδικό ROAR (Russian Oppositional Arts Review) «Που είναι το Σβάτοβο;» Κοτόκ Μαρία.
Μετάφραση: Κατερίνα Ρώτα
Επιμέλεια κείμενων: Θεοδούλου Άννυ
Διασκευή- Σκηνοθεσία : Λιούμπα Κριβοχίζα
Βοηθός σκηνοθέτη: Κυριάκος Ψυχαλής
Σκηνικά- Κουστούμια: Η ομάδα «Look Deeper»
Μουσική: Τραγούδια από άλμπουμ Velikaya Sush , Sergey Sushkov, Mikhail Gichpan
Ηχογραφήσεις: Μανώλης Αγγελάκης
Φωτογραφίες: Νektaria Tereshchenko
Τρέιλερ: Mikhail Gichpan
Σχεδιασμός Αφίσας: Μαρίνα Μπουγκάι
Υπεύθυνη οργανώσεις παράγωγης: Anastasiya Kinzerska
Βοηθοί παραγωγής: Άννα Ταυρίδου, Προκόπης Παπαγιαννέλλης .
Ηθοποιοί: Λιούμπα Κριβοχίζα, Κυριάκος Ψυχαλής,Τζίνα Σταυρουλάκη, Άννυ Θεοδούλου, Nataly Tolkunova.
info:
Πρεμιέρα: 23 Φεβρουαρίου
Πέμπτη & Παρασκευή στις 21:30
Για 12 παραστάσεις
Τεχνοχώρος Φάμπρικα, Μεγ. Αλεξάνδρου 125, Αθήνα
Τηλέφωνο Κρατήσεων: 6984148196 (οι κρατήσεις θα γίνονται μόνο τηλεφωνικά)
Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ (γενική είσοδος), 10 ευρώ (μειωμένο: άνω των 65, φοιτητικό, ανεργίας)
Διάρκεια: 95 λεπτά
Η παράσταση θα ανέβει και στην ΑULA της Φιλοσοφικής Σχολής του ΕΚΠΑ, υπό την αιγίδα του Εργαστηρίου Πολιτικής Φιλοσοφίας του τμήματος Φιλοσοφίας του ΕΚΠΑ. Περισσότερες λεπτομέρειες σε επόμενο δελτίο Τύπου.
0 Comments