Συνοδοιπόρος μας σε αυτή τη μουσική διαδρομή γίνεται η Ελληνίδα πρέσβειρα της bossa nova, Μιράντα Βερούλη, με το φανταστικό κουιντέτο της. Αν και η πρόκληση ήταν μεγάλη, το αποτέλεσμα  ξεπέρασε κάθε προσδοκία!

Και όταν αυτή η μπάντα έφτασε στο “Fortress Of Sorrow”… Ίσως η πιο επική στιγμή της βραδιάς και ας με συγχωρήσουν για την «απολυτοποίηση» οι φίλοι και οι φίλες που παρακολουθούσαν μαζί μου. Είναι αυτό το ρεφρέν, είναι αυτές οι λέξεις… Ψηλότερα! Ψηλότερα! Στο πέρας του ουρανού!

Οι Septicflesh, διεθνώς αναγνωρισμένοι στον χώρο του συμφωνικού death/black metal, συνάντησαν την Κρατική Ορχήστρα υπό τη διεύθυνση του Ολλανδού μαέστρου Koen Schoots και πραγματικά μας θάμπωσαν.

Τελευταίο τραγούδι λοιπόν το “Locomotive Breath”. Ο κόσμος σηκώθηκε όρθιος και με το τέλος των νοτών, άρχισαν το χειροκρότημα και τα μπράβο και τα κι άλλο.

Βγήκαν γύρω στις δέκα και πέντε. Όλοι ήταν εκεί. Η πρώτη σειρά προετοιμάζεται να κοπανηθεί. Από δίπλα και οι επόμενες πέντε σειρές τουλάχιστον. To “Just A Burn” τσουρουφλίζει την πέτσα με καλλιτεχνικό τρόπο και το κουαρτέτο μπαίνει σε ένα μοναδικό grove mode, το οποίο κουνάει ολόκληρη την Τεχνόπολη. Πολύς κόσμος στο photo pit γέμιζε επικίνδυνα. Είναι πάντα ωραίοι οι τυπάδες. Φωνάζουν, ευχαριστούν, προσκαλούν για ωραία φασαρία, γκαρίζουν εκεί που πρέπει και δεν αφήνουν το κοινό σε ησυχία.

Στο τελευταίο μέρος παρακολουθήσαμε κάτι απίστευτα γλυκύ και συγκινητικό. Ένας καλός χαμός, από παιδάκια ντυμένα στα λευκά (Xορωδία του CGS, Εκπαιδευτήρια Κωστέα – Γείτονα), με συνοδό την κυρία Κλαυδία, συνέδεσε φωνές και συναίσθημα και η Ειρήνη ξεπρόβαλε, πιο αναγκαία και πιο επιτακτική από ποτέ. Ο Αριστοφάνης τρόλαρε το σύμπαν δυόμισι χιλιάδες χρόνια πριν. Και δεν σταματά να το κάνει, μέσω των έργων του.

May I wonder if Mike Myers will be announcing the infield opening with the “Party on!” slogan? And why not add Jason Momoa to the lineup, as he recently rocked Ozzy Osbourne’s final Birmingham show, both as a host and diving deep into the moshpit?  

Ο Αύγουστος δεν μπήκε με το δεξί… Μπούκαρε και με τα δύο πόδια και με τα δύο χέρια, με το κεφάλι και ένα ρουκετοβόλο από δίπλα! Παρασκευή και Gagarin, ένας εθιστικός συνδυασμός, που αυτή τη φορά φέρει επί σκηνής τέσσερις μπάντες. Και το αποτέλεσμα; Ιδρώτας, απίστευτο ξύλο, stage diving και crowd surfing, καθώς και ένα γεμάτο μαγαζί, που το χάρηκε τελείως και εντελώς. Και μια και είμαστε μέσα στην υπερβολή, πάμε να δούμε τι μας έκανε να θέλουμε να γκρεμίσουμε φρούριο με μια κουτουλιά…

Τούτη τη βραδιά απολαμβάνουμε στην Ελλάδα μας δύο από τους μεγαλύτερους και πλέον επιδραστικούς κιθαρίστες όλων των εποχών. Joe Satriani και Steve Vai. Μαζί!

Ο Dave Holland διανύει την έκτη δεκαετία της τεράστιας καριέρας του. Miles Davis, Chick Corea, Steve Coleman… Η στάση του αυτή στη γη και τη σκηνή των θεών, αποτελεί κομβικό σημείο στη μουσική περιήγησή του στον κόσμο και ο ίδιος το βάζει στο τραπέζι με το που παίρνει το μικρόφωνο για να μας απευθυνθεί. Ένας υπέροχος χώρος, μία υπέροχη βραδιά.

Στο “L.O.V.E. Machine” χάζεψα την απόδοση της μπάντας και το πόσο εντυπωσιακή ακουγόταν. Στο “Sleeping (In The Fire)” απλά τραγουδούσα μόνος μου – έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Και όταν οι τύποι μας είπαν «Καληνύχτα»… Τι μας περιμένει τώρα;

Στις δέκα και μισή ο Alice Cooper ήρθε και μας πήρε τα μυαλά! Αλήθεια τώρα, γίνεται ένας άνθρωπος εβδομήντα επτά ετών να τραγουδά λες και είναι τριάντα; Σουπερμαντολίνη παίρνει; Δεν γίνεται, σας λέω, κάθε φορά που τον βλέπουμε να είναι και τελειότερος.

Καταχάρηκα που έπαιξαν το “Voodoo”, το ομώνυμο ενός άλμπουμ που θεωρώ από τα μεγάλα του. Εννοείται ότι δεν άφησε τίποτα όρθιο, παίζοντας “Sleepless Nights”, παίζοντας το κολοσσιαίο “Halloween”, αμέσως μετά την παρουσίαση του Διόσκουρού του στο σχήμα του, του θεόρατου Andy LaRocque. Να σας πω κάτι; Και να μας έλεγε καληνύχτα μετά το “Halloween”, κανένα πρόβλημα δεν θα είχα.

Πέντε χορωδίες, επτά τραγουδιστές, μισή ντουζίνα μουσικοί, ένας μαέστρος για το ανσάμπλ των χορωδών και ένας συνθέτης που οδηγούσε με ασφάλεια και άνεση. Ο Δημήτρης Μαραμής, ο οποίος είναι μάλιστα και ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ Δελφών «Το Λάλον Ύδωρ», πήρε το μικρόφωνο και προλόγισε τα μουσικά θέματα για τη βραδιά.

Ο Biondi  επικοινωνούσε με το κοινό με εκείνη την ιταλική, θεατρική ζεστασιά. Γελούσε, μιλούσε με έναν τρόπο σχεδόν οικείο – σαν να ήμαστε καλεσμένοι στο σαλόνι του. Η φωνή του, βαθιά και αισθαντική, έβρισκε τον δρόμο της μέσα από τα δέντρα, μέσα από τα σώματα των ανθρώπων, μέσα από το καλοκαίρι της Ελλάδας. Η μπάντα του, δεμένη και εκρηκτική, έδινε παλμό σε κάθε κομμάτι.

Μετά από τις απαραίτητες αλλαγές, οι KALEO ανέβηκαν στη σκηνή της Τεχνόπολης και απλά μας πήραν σβάρνα. Το setlist τους, μια πανδαισία αισθήσεων, τραγούδια που όλοι έχουμε σίγουρα τραγουδήσει, δημιουργούσαν μια μοναδική ατμόσφαιρα. Η μπάντα να παίζει άψογα, σαν δίσκος, να αισθάνεσαι και την παραμικρή νότα στο πετσί σου και ο JJ Julius Son, με την καθηλωτική φωνή του, να σε διαπερνά με ηλεκτρισμό από άκρη σε άκρη.

Όπως θα έχω να θυμάμαι για όλη μου τη ζωή, το τι βιώσαμε εκείνο το βράδυ. Μερικές φορές τα λόγια δεν είναι αρκετά για να μπορέσεις να μεταφέρεις στον αναγνώστη την ακριβή εμπειρία αυτής της συναυλίας. Το πόσο μεγάλη μπάντα είναι οι Savatage, το πόσο τιτανομέγιστοι φαίνονται πάνω στη σκηνή…

Headliners για τη δεύτερη μέρα οι δικοί μας Rotting Christ και ο καιρός δεν μας τα λέει και πολύ καλά. Στο βάθος κεραυνοί και αστραπές και το σούρουπο παραείναι απειλητικό. Ο Σάκης Τόλης και οι κομάντος του δεν φοβούνται ούτε πυρηνικό ολοκαύτωμα, ο κόσμος όμως ψιλοψάχνεται. Ξεκινούν. Ξύλο. Κι άλλο ξύλο. Η μπάντα σπέρνει. Ο ήχος είναι εξαιρετικός.

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση όταν μας ενημέρωσαν ότι βιντεοσκοπούσαν την εμφάνισή τους. Τιμή μας, αγαπημένοι, να μοιραστείτε αυτές τις στιγμές και να «γνωρίσετε» την ελληνική τρέλα και παραέξω. Έχουμε μπόλικη και μπορούμε να την κάνουμε και εξαγωγή!

Το τελευταίο χειροκρότημα κρατά κι εγώ δεν ξέρω πόση ώρα. Θεωρώ και πιστεύω ότι είμαι πλέον κατά τι σοφότερος. Και λιγάκι τυχερός. Να δω ένα τέτοιο γκρουπ στη χώρα μου; Δώρο απ’ τον ουρανό. Εκείνον με την ασημένια γραμμή…

Gunzi Gun! Είχα να τους δω καιρό και τους περίμενα πώς και πώς. Και εκείνοι βγήκαν και την έφαγαν τη σκηνή! Με ένα γεμάτο σετ, με άψογη κίνηση και περφοράρισμα, το κουιντέτο μας παρέσυρε σε ένα κοπάνημα που συνόδευε κάθε τραγούδι τους.

Illusory. Το ξεκίνημα ήταν συγκινητικό, έχοντας στη σκηνή το μπάσο του αδερφού τους Νικήτα, που μας άφησε νωρίς. H οικογένεια των Illusory ανεβαίνει και όλοι τους, αγκαλιασμένοι, ενωμένοι, κοιτώντας την οθόνη, αφήνονται να τον θυμηθούν για άλλη μια φορά, μέσα από το video του “Thread & Thrum”, του τελευταίου τραγουδιού που ηχογράφησε μαζί τους πριν φύγει από τη ζωή.

Στον Φάκο αρέσει να μιλάει ανάμεσα στα τραγούδια του. Ίσως κάποτε μας κάνει τη χάρη και φτιάξει ένα LiVE γεμάτο ιστορίες και μελωδίες. Να κάνει κι αυτός το δικό του “Springsteen on Broadway”. Τις ιστορίες τις έχει. Τα τραγούδια ΤΑ έχει. Κατά συνέπεια, είναι απλά θέμα χρόνου. Μέχρι τότε όμως… Γρεναδίνη, γρεναδίνη, έπινα απ’ τα χείλη σου. Καλοκαιρινό, γκράντε, αλέγκρο. Σκορπίζει δροσιά σε κάθε λογής άνυδρες γαίες.

Όταν ανακοινώθηκε η φετινή συναυλία στον Λυκαβηττό και όταν διαπίστωσα πώς ήταν πάλι πλαισιωμένος από τους απίστευτους συνεργάτες – μουσικούς του, δεν θα έχανα την ευκαιρία να πάω και να τους απολαύσω ξανά και ξανά και ξανά!

Το έμπα της μπάντας ήταν εντυπωσιακό. Πέρασαν τις πύλες και ξεχύθηκαν με ορμή σε ένα δίωρο απόλυτης νίκης, που δεν θέλαμε να τελειώσει. Από όλα είχε ο μουσικός τους μπαχτσές, αλλά έδωσαν βάση φυσικά στο “The Enemy Within”, όπως ήταν αναμενόμενο.

Οι NightKill λαμβάνουν και καταλαμβάνουν θέσεις και η γιορτή ξεκινάει. Δεκαέξι μήνες ενεργοί, όπως είπαν και από μικροφώνου και έχουν κάνει ήδη ένα σωρό πράγματα. Βγήκε το παρθενικό άλμπουμ, “Survive The Night”, έχουν κάνει μπόλικα LiVE και ετοιμάζονται και γι’ άλλα, πολύ περισσότερα.

Είμαι το νούμερο 40 και σας ευχαριστώ που μείνατε ως εδώ παρέα μου. Που μείνατε ως εδώ, παρέα με την πανάξια μπάντα, που παίζει με μοναδικό τρόπο τα τραγούδια του Dio. Τα λέμε του χρόνου, με τις εκπλήξεις που θα σηματοδοτήσουν τα δεκαέξι χρόνια μίας πορείας προς την αθανασία.

Λίγο πριν τις δέκα, έκλεισαν τα φώτα και οι 1349 ανέβηκαν στη σκηνή εν μέσω αποθέωσης. Ό,τι και να πει κανείς, οι τύποι είναι επιβλητικοί και σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό, μονό και μόνο με την παρουσία τους. Η αρχή έγινε με το “Riders Of The Apocalypse” και το Fuzz πήρε φωτιά.

Σε μια γιορτή όπου οι δυνατές κιθάρες, οι βραχνές φωνές και η συλλογική συγκίνηση θύμισαν σε όλους μας ότι η μουσική των Διάφανων Κρίνων — και ο ίδιος ο Θάνος — παραμένουν πιο ζωντανοί από ποτέ, καρφωμένοι «εκεί που είναι η καρδιά μας». Το κοινό έφυγε με τα μάτια βουρκωμένα αλλά τις καρδιές γεμάτες, κρατώντας σφιχτά τον στίχο-υπόσχεση: «Ζ

Όταν μου έστειλαν τις φωτογραφίες, χαμογέλασα με καλοσύνη και αγαλλίαση. Θυμήθηκα τα «Ωωωωω» του “ThereIn”, θυμήθηκα το τρελό και γνήσιο χειροκρότημα, τα ουρλιαχτά και τα «Έι» στο “Full Moon Madness” και ευχαρίστησα τις ανώτερες δυνάμεις που μπορώ ακόμα να πηγαίνω σε συναυλίες και να ευχαριστιέμαι τόσο πολύ, όσο όταν ήμουν δεκαοκτώ χρονών.