Συνοδοιπόρος μας σε αυτή τη μουσική διαδρομή γίνεται η Ελληνίδα πρέσβειρα της bossa nova, Μιράντα Βερούλη, με το φανταστικό κουιντέτο της. Αν και η πρόκληση ήταν μεγάλη, το αποτέλεσμα  ξεπέρασε κάθε προσδοκία!

Και όταν αυτή η μπάντα έφτασε στο “Fortress Of Sorrow”… Ίσως η πιο επική στιγμή της βραδιάς και ας με συγχωρήσουν για την «απολυτοποίηση» οι φίλοι και οι φίλες που παρακολουθούσαν μαζί μου. Είναι αυτό το ρεφρέν, είναι αυτές οι λέξεις… Ψηλότερα! Ψηλότερα! Στο πέρας του ουρανού!

Οι Septicflesh, διεθνώς αναγνωρισμένοι στον χώρο του συμφωνικού death/black metal, συνάντησαν την Κρατική Ορχήστρα υπό τη διεύθυνση του Ολλανδού μαέστρου Koen Schoots και πραγματικά μας θάμπωσαν.

Τελευταίο τραγούδι λοιπόν το “Locomotive Breath”. Ο κόσμος σηκώθηκε όρθιος και με το τέλος των νοτών, άρχισαν το χειροκρότημα και τα μπράβο και τα κι άλλο.

Βγήκαν γύρω στις δέκα και πέντε. Όλοι ήταν εκεί. Η πρώτη σειρά προετοιμάζεται να κοπανηθεί. Από δίπλα και οι επόμενες πέντε σειρές τουλάχιστον. To “Just A Burn” τσουρουφλίζει την πέτσα με καλλιτεχνικό τρόπο και το κουαρτέτο μπαίνει σε ένα μοναδικό grove mode, το οποίο κουνάει ολόκληρη την Τεχνόπολη. Πολύς κόσμος στο photo pit γέμιζε επικίνδυνα. Είναι πάντα ωραίοι οι τυπάδες. Φωνάζουν, ευχαριστούν, προσκαλούν για ωραία φασαρία, γκαρίζουν εκεί που πρέπει και δεν αφήνουν το κοινό σε ησυχία.

Στο τελευταίο μέρος παρακολουθήσαμε κάτι απίστευτα γλυκύ και συγκινητικό. Ένας καλός χαμός, από παιδάκια ντυμένα στα λευκά (Xορωδία του CGS, Εκπαιδευτήρια Κωστέα – Γείτονα), με συνοδό την κυρία Κλαυδία, συνέδεσε φωνές και συναίσθημα και η Ειρήνη ξεπρόβαλε, πιο αναγκαία και πιο επιτακτική από ποτέ. Ο Αριστοφάνης τρόλαρε το σύμπαν δυόμισι χιλιάδες χρόνια πριν. Και δεν σταματά να το κάνει, μέσω των έργων του.

May I wonder if Mike Myers will be announcing the infield opening with the “Party on!” slogan? And why not add Jason Momoa to the lineup, as he recently rocked Ozzy Osbourne’s final Birmingham show, both as a host and diving deep into the moshpit?  

Ο Αύγουστος δεν μπήκε με το δεξί… Μπούκαρε και με τα δύο πόδια και με τα δύο χέρια, με το κεφάλι και ένα ρουκετοβόλο από δίπλα! Παρασκευή και Gagarin, ένας εθιστικός συνδυασμός, που αυτή τη φορά φέρει επί σκηνής τέσσερις μπάντες. Και το αποτέλεσμα; Ιδρώτας, απίστευτο ξύλο, stage diving και crowd surfing, καθώς και ένα γεμάτο μαγαζί, που το χάρηκε τελείως και εντελώς. Και μια και είμαστε μέσα στην υπερβολή, πάμε να δούμε τι μας έκανε να θέλουμε να γκρεμίσουμε φρούριο με μια κουτουλιά…

Τούτη τη βραδιά απολαμβάνουμε στην Ελλάδα μας δύο από τους μεγαλύτερους και πλέον επιδραστικούς κιθαρίστες όλων των εποχών. Joe Satriani και Steve Vai. Μαζί!

Ο Dave Holland διανύει την έκτη δεκαετία της τεράστιας καριέρας του. Miles Davis, Chick Corea, Steve Coleman… Η στάση του αυτή στη γη και τη σκηνή των θεών, αποτελεί κομβικό σημείο στη μουσική περιήγησή του στον κόσμο και ο ίδιος το βάζει στο τραπέζι με το που παίρνει το μικρόφωνο για να μας απευθυνθεί. Ένας υπέροχος χώρος, μία υπέροχη βραδιά.

Στο “L.O.V.E. Machine” χάζεψα την απόδοση της μπάντας και το πόσο εντυπωσιακή ακουγόταν. Στο “Sleeping (In The Fire)” απλά τραγουδούσα μόνος μου – έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Και όταν οι τύποι μας είπαν «Καληνύχτα»… Τι μας περιμένει τώρα;

Στις δέκα και μισή ο Alice Cooper ήρθε και μας πήρε τα μυαλά! Αλήθεια τώρα, γίνεται ένας άνθρωπος εβδομήντα επτά ετών να τραγουδά λες και είναι τριάντα; Σουπερμαντολίνη παίρνει; Δεν γίνεται, σας λέω, κάθε φορά που τον βλέπουμε να είναι και τελειότερος.

Καταχάρηκα που έπαιξαν το “Voodoo”, το ομώνυμο ενός άλμπουμ που θεωρώ από τα μεγάλα του. Εννοείται ότι δεν άφησε τίποτα όρθιο, παίζοντας “Sleepless Nights”, παίζοντας το κολοσσιαίο “Halloween”, αμέσως μετά την παρουσίαση του Διόσκουρού του στο σχήμα του, του θεόρατου Andy LaRocque. Να σας πω κάτι; Και να μας έλεγε καληνύχτα μετά το “Halloween”, κανένα πρόβλημα δεν θα είχα.

Πέντε χορωδίες, επτά τραγουδιστές, μισή ντουζίνα μουσικοί, ένας μαέστρος για το ανσάμπλ των χορωδών και ένας συνθέτης που οδηγούσε με ασφάλεια και άνεση. Ο Δημήτρης Μαραμής, ο οποίος είναι μάλιστα και ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ Δελφών «Το Λάλον Ύδωρ», πήρε το μικρόφωνο και προλόγισε τα μουσικά θέματα για τη βραδιά.

Ο Biondi  επικοινωνούσε με το κοινό με εκείνη την ιταλική, θεατρική ζεστασιά. Γελούσε, μιλούσε με έναν τρόπο σχεδόν οικείο – σαν να ήμαστε καλεσμένοι στο σαλόνι του. Η φωνή του, βαθιά και αισθαντική, έβρισκε τον δρόμο της μέσα από τα δέντρα, μέσα από τα σώματα των ανθρώπων, μέσα από το καλοκαίρι της Ελλάδας. Η μπάντα του, δεμένη και εκρηκτική, έδινε παλμό σε κάθε κομμάτι.

Μετά από τις απαραίτητες αλλαγές, οι KALEO ανέβηκαν στη σκηνή της Τεχνόπολης και απλά μας πήραν σβάρνα. Το setlist τους, μια πανδαισία αισθήσεων, τραγούδια που όλοι έχουμε σίγουρα τραγουδήσει, δημιουργούσαν μια μοναδική ατμόσφαιρα. Η μπάντα να παίζει άψογα, σαν δίσκος, να αισθάνεσαι και την παραμικρή νότα στο πετσί σου και ο JJ Julius Son, με την καθηλωτική φωνή του, να σε διαπερνά με ηλεκτρισμό από άκρη σε άκρη.

Όπως θα έχω να θυμάμαι για όλη μου τη ζωή, το τι βιώσαμε εκείνο το βράδυ. Μερικές φορές τα λόγια δεν είναι αρκετά για να μπορέσεις να μεταφέρεις στον αναγνώστη την ακριβή εμπειρία αυτής της συναυλίας. Το πόσο μεγάλη μπάντα είναι οι Savatage, το πόσο τιτανομέγιστοι φαίνονται πάνω στη σκηνή…

Headliners για τη δεύτερη μέρα οι δικοί μας Rotting Christ και ο καιρός δεν μας τα λέει και πολύ καλά. Στο βάθος κεραυνοί και αστραπές και το σούρουπο παραείναι απειλητικό. Ο Σάκης Τόλης και οι κομάντος του δεν φοβούνται ούτε πυρηνικό ολοκαύτωμα, ο κόσμος όμως ψιλοψάχνεται. Ξεκινούν. Ξύλο. Κι άλλο ξύλο. Η μπάντα σπέρνει. Ο ήχος είναι εξαιρετικός.

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση όταν μας ενημέρωσαν ότι βιντεοσκοπούσαν την εμφάνισή τους. Τιμή μας, αγαπημένοι, να μοιραστείτε αυτές τις στιγμές και να «γνωρίσετε» την ελληνική τρέλα και παραέξω. Έχουμε μπόλικη και μπορούμε να την κάνουμε και εξαγωγή!

Το τελευταίο χειροκρότημα κρατά κι εγώ δεν ξέρω πόση ώρα. Θεωρώ και πιστεύω ότι είμαι πλέον κατά τι σοφότερος. Και λιγάκι τυχερός. Να δω ένα τέτοιο γκρουπ στη χώρα μου; Δώρο απ’ τον ουρανό. Εκείνον με την ασημένια γραμμή…

Gunzi Gun! Είχα να τους δω καιρό και τους περίμενα πώς και πώς. Και εκείνοι βγήκαν και την έφαγαν τη σκηνή! Με ένα γεμάτο σετ, με άψογη κίνηση και περφοράρισμα, το κουιντέτο μας παρέσυρε σε ένα κοπάνημα που συνόδευε κάθε τραγούδι τους.

Illusory. Το ξεκίνημα ήταν συγκινητικό, έχοντας στη σκηνή το μπάσο του αδερφού τους Νικήτα, που μας άφησε νωρίς. H οικογένεια των Illusory ανεβαίνει και όλοι τους, αγκαλιασμένοι, ενωμένοι, κοιτώντας την οθόνη, αφήνονται να τον θυμηθούν για άλλη μια φορά, μέσα από το video του “Thread & Thrum”, του τελευταίου τραγουδιού που ηχογράφησε μαζί τους πριν φύγει από τη ζωή.

Στον Φάκο αρέσει να μιλάει ανάμεσα στα τραγούδια του. Ίσως κάποτε μας κάνει τη χάρη και φτιάξει ένα LiVE γεμάτο ιστορίες και μελωδίες. Να κάνει κι αυτός το δικό του “Springsteen on Broadway”. Τις ιστορίες τις έχει. Τα τραγούδια ΤΑ έχει. Κατά συνέπεια, είναι απλά θέμα χρόνου. Μέχρι τότε όμως… Γρεναδίνη, γρεναδίνη, έπινα απ’ τα χείλη σου. Καλοκαιρινό, γκράντε, αλέγκρο. Σκορπίζει δροσιά σε κάθε λογής άνυδρες γαίες.

Όταν ανακοινώθηκε η φετινή συναυλία στον Λυκαβηττό και όταν διαπίστωσα πώς ήταν πάλι πλαισιωμένος από τους απίστευτους συνεργάτες – μουσικούς του, δεν θα έχανα την ευκαιρία να πάω και να τους απολαύσω ξανά και ξανά και ξανά!

Το έμπα της μπάντας ήταν εντυπωσιακό. Πέρασαν τις πύλες και ξεχύθηκαν με ορμή σε ένα δίωρο απόλυτης νίκης, που δεν θέλαμε να τελειώσει. Από όλα είχε ο μουσικός τους μπαχτσές, αλλά έδωσαν βάση φυσικά στο “The Enemy Within”, όπως ήταν αναμενόμενο.

Οι NightKill λαμβάνουν και καταλαμβάνουν θέσεις και η γιορτή ξεκινάει. Δεκαέξι μήνες ενεργοί, όπως είπαν και από μικροφώνου και έχουν κάνει ήδη ένα σωρό πράγματα. Βγήκε το παρθενικό άλμπουμ, “Survive The Night”, έχουν κάνει μπόλικα LiVE και ετοιμάζονται και γι’ άλλα, πολύ περισσότερα.

Είμαι το νούμερο 40 και σας ευχαριστώ που μείνατε ως εδώ παρέα μου. Που μείνατε ως εδώ, παρέα με την πανάξια μπάντα, που παίζει με μοναδικό τρόπο τα τραγούδια του Dio. Τα λέμε του χρόνου, με τις εκπλήξεις που θα σηματοδοτήσουν τα δεκαέξι χρόνια μίας πορείας προς την αθανασία.

Λίγο πριν τις δέκα, έκλεισαν τα φώτα και οι 1349 ανέβηκαν στη σκηνή εν μέσω αποθέωσης. Ό,τι και να πει κανείς, οι τύποι είναι επιβλητικοί και σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό, μονό και μόνο με την παρουσία τους. Η αρχή έγινε με το “Riders Of The Apocalypse” και το Fuzz πήρε φωτιά.

Σε μια γιορτή όπου οι δυνατές κιθάρες, οι βραχνές φωνές και η συλλογική συγκίνηση θύμισαν σε όλους μας ότι η μουσική των Διάφανων Κρίνων — και ο ίδιος ο Θάνος — παραμένουν πιο ζωντανοί από ποτέ, καρφωμένοι «εκεί που είναι η καρδιά μας». Το κοινό έφυγε με τα μάτια βουρκωμένα αλλά τις καρδιές γεμάτες, κρατώντας σφιχτά τον στίχο-υπόσχεση: «Ζ

Όταν μου έστειλαν τις φωτογραφίες, χαμογέλασα με καλοσύνη και αγαλλίαση. Θυμήθηκα τα «Ωωωωω» του “ThereIn”, θυμήθηκα το τρελό και γνήσιο χειροκρότημα, τα ουρλιαχτά και τα «Έι» στο “Full Moon Madness” και ευχαρίστησα τις ανώτερες δυνάμεις που μπορώ ακόμα να πηγαίνω σε συναυλίες και να ευχαριστιέμαι τόσο πολύ, όσο όταν ήμουν δεκαοκτώ χρονών.

Εύχομαι από καρδιάς μακροημέρευση και όλες τις επιτυχίες του κόσμου για αυτό εδώ το φεστιβάλ. Να συνεχίσει να δίνει ευκαιρίες σε νέα σχήματα, να ενώνει τον κόσμο μέσω της μουσικής, να χτίζει ένα περιβάλλον πολιτιστικό, πολιτισμικό και πολιτισμένο.

Η επιστροφή ενός αγαπημένου φεστιβάλ. Με άλλο όνομα αυτή τη φορά, αλλά την ίδια τρέλα, την ίδια καψούρα για το Μέταλ, τους ίδιους – πάνω κάτω – συντελεστές και το ίδιο, ιερό μαγαζί, το καλύτερο λαϊβάδικο της Αττικής και όχι μόνο.

Καμιά ώρα μετά, «επιβιβάζονται» στη σκηνή του ΑΝ οι Spineless. Τρίο και εκείνοι – τύμπανα, κιθάρες και φωνή-με-πολλά-άλλα – και η Χρύσα Τσαλταμπάση αναλαμβάνει από νωρίς να φέρει το κοινό να ακολουθήσει αυτό το Doom, με τις ατμοσφαιρικές και ψυχεδελικές «απολήξεις».

Ήλθε η ώρα για τους Nightrage. Ανεβαίνουν στη σκηνή, παίρνουν τις θέσεις τους, κανονίζουν backdrop και λοιπές λεπτομέρειες και… Και θα πρέπει να τραβήξουμε σαράντα φωτογραφίες τον κύριο Κωνσταντίνο Τόγκα, μπας και τον καδράρουμε, έστω και μία!

…για να επανέλθουν παίζοντας ολόκληρο το “Balls To The Wall”, αυτή την υπερ-δισκάρα που έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές μεταλλάδων και θα συνεχίζει να μυεί κόσμο, όσα χρόνια κι αν περάσουν.

To “Out In The Fields” ένωσε τις φωνές και τα εσωτερικά των παλαμών, με το OUT να γίνεται, από λέξη, σύνθημα. Ένα ιστορικό LiVE περνά στην ιστορία. Είκοσι χρόνια Remember Lizzy, υπό τη σκέπη του μεγάλου Wharton. Δεν έχω ιδέα αν μπορεί να ξεπεραστεί κάτι τέτοιο. Αλλά πάλι…

Οι SoundtrucK ανεβαίνουν και… παίρνουν αμπάριζα! Take no prisoners, take no this, που λένε και στο χωριό και yeah πυρί μιχθήτω. Η πεντάδα βάζει μπρος τις μηχανές και σερβίρει από τα δύο άλμπουμ του, παίζει και ακυκλοφόρητο υλικό, ενώ μας σακατεύει με την όλη «διαχείριση» που έχει επιλέξει.

Δεν είναι μόνο η αρτιότητα και η τελειότητα σε αυτό που κάνουν. Είναι ότι έδειξαν ένα πλήρες επαγγελματικό προφίλ, έναν έρωτα για τη μουσική και μια απόλυτη αφοσίωση. Δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα και από κανέναν. Στέκονται ψηλά και κατάφεραν να γεμίσουν το Fuzz και να κάνουν τον κόσμο να παραμιλά.

Το ρολόι λέει εννιά και είκοσι ένα πρώτα λεπτά. Οι Silent Winter είναι πάνω στη σκηνή κα δοκιμάζουν κάποια πράγματα στον ήχο τους. Και ξαφνικά… σβήνουν τα φώτα! Τι, ξεκινάνε; Θα μας τρελάνουν; Μας τρέλαναν!

Ο κύριος Hartwig Schierbaum, άλλως Marian Gold, θα γιορτάσει σε λίγους μήνες τα εβδομηκοστά πρώτα του γενέθλια. Αυτό βέβαια σε τίποτα δεν τον εμπόδισε να βγάλει κέφι, συναίσθημα, ενθουσιασμό και δάκρυ στο κοινό του, πηγαίνοντας πάνω-κάτω τη σκηνή και δίνοντας το σύνθημα για συνεχή χορό για μιάμιση ώρα.

Rest assured that BOA 2026 is already in the making! Check out the official BOA website for details regarding next year’s edition.

Γιατί – και αυτό έχει όλη τη σημασία του κόσμου – το βασικό είναι να περνάει καλά η μπάντα. Φυσικό συνεπακόλουθο είναι να περνάει καλά και ο κόσμος. Και αυτό ακριβώς έγινε στην εν λόγω συναυλία. Το κουιντέτο έκανε την καλύτερη δυνατή ζημιά. Και ήταν μία ζημιά που ευχαρίστως θα θέλαμε να επαναληφθεί. Και σύντομα μάλιστα.

H Αρβανιτάκη γελάει, ο Φραγκούλης χαμογελά. Οι δύο τους δένουν, τραγουδούν παράλληλα, μας ταΐζουν στο στόμα και μας κοιτούν στα μάτια. Η μία επιτυχία διαδέχεται την άλλη, το ένα εκπληκτικό μουσικό κομμάτι αποτελεί συνέχεια του προηγούμενου και τον ιδανικό πρόλογο για το επόμενο.

Ο Schmier σε ρόλο ηγέτη / μπασίστα /τραγουδιστή, ευχαρίστησε τους οπαδούς που έδωσαν το παρών και έταξε για να επισκεφθούν την Ελλάδα ξανά στο προσεχές μέλλον, σε αναμονή του νέου δίσκου τους, “Birth Of Malice”, ο οποίος θα βγει τον προσεχή Μάρτιο.

Τραγούδια που είχαμε να ακούσουμε καιρό, δουλειές που αγαπήσαμε και θέλουμε πολύ να τις ερωτευθούμε ξανά. Σε τρομερά κέφια όλη η μπάντα, άψογα δεμένη, όπως πάντα άλλωστε, με ένα κάρο μελωδίες και την επιβεβαίωση ότι ο πεσιμισμός είναι ο νέος οπτιμισμός στη μουσική.

Εκείνη η Παρασκευή είχε όλα τα εχέγγυα για να περάσουμε καλά! Ωραία βραδιά, χαλαρή διάθεσή και βεβαίως προσμονή να ακούσουμε ζωντανά έναν πολύ αξιόλογο δίσκο από ένα πολύ αξιόλογο συγκρότημα, όπως οι Sirius.

Πιστή στη συνθήκη “An evening with…”, η Κατερίνα Κυρμιζή έφερε και έπαιξε τραγούδια της από διάφορες δουλειές της, βαπτίζοντας κάθε μια από τις εν λόγω εμφανίσεις «Κοντσέρτο για Κεραία και Κάκτους».

Οι Meden Agan γίνονται όλο και μεγαλύτεροι, παίζουν σε όλη την Ελλάδα, δουλεύουν συνεχώς και σκληρά και το μέλλον τους ανήκει.

Το κοινό είναι ο κορυφαίος, ο μεγαλύτερος και ο πιο φασαριόζικος σύμμαχος της μπάντας. Στο «Το Μέγεθος Μετράει» καλύπτει τα πάντα, ακόμα και το Ρ.Α., στο «Καριόλα» εξαφανίζει τα μικρόφωνα και στο «Στο Πρώτο Ραντεβού» μετατρέπει το LiVE στο καλύτερο πάρτι που πήγαμε φέτος.

Ο Γιάννης κατάφερε και μας έκανε μία οικογένεια σε εκείνο το LiVE. Είναι από εκείνους τους καλλιτέχνες που αγκαλιάζουν το κοινό τους. Είναι αυτή η ίδια στόφα που έκανε τον Springsteen τόσο αλληλένδετο με ιστορίες και πλήθη. Είναι η καλή μαγιά, που θα οδηγήσει σε ένα πεντανόστιμο καρβελάκι.

Στα του live, οι Gamma Ray τα έσπασαν όλα, μας έδωσαν τα μυαλά στο χέρι, στο τέλος δεν μπορούσαμε να κουνηθούμε αλλά χαλάλι, τέτοιες βραδιές είναι που σου μένουν χαραγμένες για πάντα, τέτοιες βραδιές είναι που έχει να λες στα παιδιά σου ότι ήσουν εκεί με περηφάνια, τέτοιες βραδιές είναι που ανδρώνουν τα παιδιά που τώρα αρχίζουν να μαθαίνουν τι εστί καλό και ποιοτικό metal, τέτοιες βραδιές είναι που επιζητάς και τίποτα άλλο.

Η ώρα έχει έλθει, έχει φτάσει πλέον, για τους Demoralize. Θέσεις μάχης, εισαγωγή και το κάλεσμα του δράκου ήτοι “Dragon’s Call” πετάει πάνω από το κοινό στο Temple. Συμφωνικό, γεμάτο, μελωδικό, με ένα ρεφρέν που κολλάει αμέσως και με μία μπάντα που παίζει όπως πρέπει, όπως θέλει και όπως το έχουμε ονειρευτεί.

Η κορυφαία pop star Έλενα Παπαρίζου και ο δυναμικός ράπερ Mente Fuerte ένωσαν τις δυνάμεις τους για μια αξέχαστη βραδιά στο Christmas Factory, προσφέροντας στους θεατές μια μοναδική εμπειρία, γεμάτη μουσική, χορό και εορταστική ατμόσφαιρα. Η συναυλία, που χαρακτηρίστηκε ως η “Συναυλία της Χρονιάς”, κατάφερε να συγκεντρώσει πλήθος κόσμου, που ανυπομονούσε να απολαύσει τις αγαπημένες επιτυχίες των δύο καλλιτεχνών.

Έχοντας μαζί του μία νεανική μπάντα, από όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, αφού ο ένας κιθαρίστας του είναι Γάλλος και ο άλλος Ιταλός, ο μπασίστας του Αυστραλός και… Και γιουνάιτεντ κόλορς οβ μπένετον η ομάδα και πολύ λίγο μας χάλασε, αφού απέδωσε τίμια, στρατευμένα και με σεβασμό στο πρωτότυπο. Ο G.Wayne.T φρόντισε να μας κάνει και ένα δωράκι και πάτησε την αγαπημένη νότα στο “Take Hold Of The Flame”, ενώ, κάπου στο πρώτο κουπλέ, μου φάνηκε πως το κοινό σκέπαζε τη φωνή του. Τι υπέροχα τρελοκομεία είμαστε εμείς οι Έλληνες…

Πάνω στη σκηνή όλοι φάνηκαν ευδιάθετοι και κυρίως ο Jeff φάνηκε να απολαμβάνει περισσότερο τη μεγάλη αγάπη και αποθέωση που του επιφύλασσε το κοινό.

Δέκα χρόνια έχουν περάσει από το “Orvam: A Song For Home”, ε; Και δεν το γιορτάζουμε; Κάπως έτσι σκέφτηκαν και οι Need και κάπως έτσι χτίστηκε το σκηνικό για απόψε. Λίγα λεπτά μετά τις δέκα (και δεκατρία έλεγε το ρολόι μου – έτσι για να ικανοποιήσω διαφόρων ειδών OCD) ακούγονται οι πρώτες νότες και η μπάντα δείχνει εκρηκτική.

O Blaze είναι μία από τις πιο ευγενικές και αγαπητές φιγούρες στη metal σκηνή και η σχέση του με το ελληνικό κοινό ξεπερνάει τα τυπικά.  Αυτό φάνηκε και στην κατάθεση ψυχής που έκανε ο άνθρωπός στα μέσα του set, όταν και ευχαρίστησε θερμά τους Έλληνες οπαδούς και την υποστήριξη και την οικονομική βοήθεια που του παρείχαν στις δύσκολες προ τριετίας καταστάσεις, που βίωσε με την υγεία του.

Οι Disillusive Play καταλαμβάνουν θέσεις. Όλο το δεύτερο άλμπουμ τους θα παιχτεί ζωντανά απόψε. Είναι σε κέφια, έχουν την καλύτερη των διαθέσεων και αυτό το διαπίστωσα νωρίς, μιλώντας τους λίγο πριν ξεκινήσει η γιορτή, που λέγαμε και πιο πάνω.

Η μπάντα έπαιξε υλικό από τους δύο δίσκους της (μετρούν και ένα ΕΡ), έπαιξε διασκευές, έπαιξε ακόμα και καινούργιο υλικό, από το άλμπουμ που ετοιμάζεται να εισβάλει λίαν συντόμως. Κάπου πιάνει το αυτί την κιθάρα να ακούγεται τόσο πεντακάθαρη και τόσο όμορφη, που μου θυμίζει αυτές του “Bridge”…

Έχω την τύχη να έχω δει τους Harakiri For The Sky ζωντανά ήδη έξι-επτά φορές όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι με τη μουσική, αλλά σαν την σημερινή εμφάνιση δεν μπορώ να θυμηθώ άλλη παρόμοια και τόσο συναισθηματικά έντονη.

Οι Methedras δίδαξαν πώς παίζεται το παιχνίδι με απλές κινήσεις και πολύ πάθος. Κάθε τι εύκολο γι’ αυτούς μπορεί να φαντάζει πανδύσκολο για άλλους. Ίσως πάλι… Αυτό ακριβώς είναι που ξεχωρίζει τους άντρες απ’ τα αγόρια…

Γύρω στις εννιά και δεκαεπτά ανέβηκαν στη σκηνή ο Reb Beach και τα καλόπαιδά του. Michele Luppi (φωνή και μπάσο), Khaled Abbas (κιθάρα), Paolo Caridi (drums) και Enrico Varisco (πλήκτρα). Τι μουσικαράδες, ρε μάγκα μου! Τι παιχτούρες και τι απίστευτη αποτύπωση των ύμνων που παίχτηκαν.

Από την πρώτη στιγμή που οι Rhoads Of Revelation ανέβηκαν στην σκηνή, με τον Θέμη Στεφάνου να τους προλογίζει (και ανάμεσα στα κομμάτια να δίνει τον δικό του τόνο με το ωραίο χιούμορ του!) και ξεκίνησαν να παίζουν το “Black Sabbath”, ήταν σαν να μπήκαμε σε μία μηχανή του χρόνου και γυρίσαμε όλοι πίσω, στις απαρχές του Heavy metal.

Το πρώτο είναι μία διασκευή στο “Devil’s Plaything” των Danzig. Το κοινό συμμετέχει με δύναμη και προετοιμάζεται. Όταν τελειώνει το “Nylon Nights”, η Melissa «διασταυρώνει ξίφη» με τον Ben Brand (μπάσο) και… διάολε, το “Déjà Vu” θα παίξουν; Ο Grzesiek Czapla ταλαιπωρεί ταμπούρο και λοιπά τύμπανα και φιλάκια στη Μπίμπι Μπο, όπως ακριβώς θα τα παράγγελνε η μεγαλύτερη μπάντα ΟΛΩΝ των εποχών!

Μία από τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς ήταν το ολοκαίνουργιο τραγούδι του Μαρίου Φραγκούλη, το οποίο φέρει τον τίτλο «Άνοιξες δρόμους», που ο αγαπημένος καλλιτέχνης ερμήνευσε ζωντανά για πρώτη φορά και καταχειροκροτήθηκε μέσα σε ένα κατάμεστο Ηρώδειο.

Βρεθήκαμε λοιπόν στο θέατρο του Βύρωνα για να πάρουμε μέρος σε αυτή τη γιορτή. Τη γιορτή για τον Παύλο, τον άνθρωπο που η ζωή του, αν και σύντομη, υπήρξε γεμάτη δημιουργία και πάθος. Τον Παύλο, που αποτέλεσε θρύλο της ελληνικής μουσικής.

Ήταν μια σπουδαία βραδιά που τίμησε στο έπακρο μια σπουδαία μας ανάγκη. Να βιώσουμε το εύρος της μουσικής των Septic Flesh σε ένα εξαιρετικό και υποβλητικό χώρο, με εκπληκτικούς συντελεστές και εκτελεστές.

Στις δέκα εφορμούν οι Σουηδοί. Και η εισαγωγή τους είναι για βραβείο. Σκοτάδι, επιβλητική μουσική και κάποια στιγμή ένα τσικ. Για ένα δευτερόλεπτο τα φώτα μας δίνουν τους παίχτες. Και ξανά σκοτάδι. Απίστευτη ζημιά! Οι άνθρωποι είναι σκηνοθετημένοι και εμείς χειροκροτούμε, αναμένοντας το μπάσιμο. Και τι μπάσιμο ήταν αυτό!

Παρέλασαν πολλές ιστορίες. Από τότε που ήταν κοριτσάκι και θυμάται τον εαυτό της στο πατάρι του Φλόκα, να χαζεύει τους συνδαιτημόνες του διπλανού τραπεζιού. Τον Ελύτη, τον Γκάτσο, τον Χατζιδάκι… Να μιλάνε σοβαρά και να αστειεύονται, να θεμελιώνουν και να τσαλακώνονται. Από τότε που της είπαν «απλά» να τραγουδήσει σε ένα demo τραγουδιού και ξαφνικά της είπαν ότι «Α, ναι… Πας Eurovision»! Καλά είχε περάσει με την κοινωνία του Σαρλό.

Ξέρετε κάτι; Έχω παρακολουθήσει πολλές συναυλίες όλα αυτά τα χρόνια. Είναι λίγες αυτές που αφήνουν μια τόσο έντονη εικόνα μέσα μου. Που εναρμονίζεσαι με όλο αυτό που βιώνεις. Που δίνεις και παίρνεις ενέργεια.  Η συναυλία του Jack Savoretti αποτελεί μια από αυτές τις περιπτώσεις και αισθάνομαι πραγματικά ευλογημένη που παρακολούθησα όχι μόνο το μουσικό του μεγαλείο αλλά και το ανθρώπινο.

Κάποια στιγμή η υπέροχη αυτή μουσική συντροφιά «ξεφεύγει». Παίζει «παρωδιακά» ένα μέρος από το αθάνατο “The Good, The Bad And The Ugly” και μπαίνει με τα μπούνια στο “I Like To Move It”… Ορίστε; Ναι, το γνωρίζω ότι ο Zimmer έχει γράψε τη μουσική για το “Madagascar”, αλλά αυτό πάλι… Τα κορίτσια έχουν ήδη αλλάξει κοστούμια, έχει προστεθεί ακόμα μία κυρία στις φωνές και το Ηρώδειο παίρνει φωτιά, με την ορχήστρα να παίζει, τους τραγουδιστές να χορεύουν και… you like to MOVE IT!

Βγήκαν γύρω στις δέκα και μισή και ο κόσμος ήταν εκεί. Όλοι ήταν εκεί. Γεμάτη η Τεχνόπολη, με την πρώτη σειρά να υπόσχεται διασκέδαση και πολύ χτύπημα. Και σχετικά άνετη πρόσβαση. Ξέρετε, από το πλάι… Ξεκινούν και το “All Around” δονεί την ατμόσφαιρα και εμάς. Σε κέφια όλοι τους, με τον Αργύρη να απευθύνεται στον κόσμο και να ρωτά αν όλα είναι καλά, αν είναι όλοι εντάξει.

Οι Fallen Arise λαμβάνουν τις θέσεις τους στη σκηνή. Απόψε θα παίξουν για τα δεκαπέντε χρόνια τους στη σκηνή και τα στούντιο. Απόψε θα παίξουν για μας, για κείνους και για όλους όσους πέρασαν από τις τάξεις τους. Η Fiona και ο Βλάσσης συντροφεύουν ο ένας την άλλη φωνητικά και εναλλάσσονται σαν να υποδύονται ρόλους. Παίζουν από κάθε άλμπουμ τους, παίζουν τραγούδια που δεν έχουν ξαναδοκιμάσει LiVE.

Benediction σημαίνει μπάντα που είναι απόλυτα σεβαστή και που παραμένει σημαντική στον ήχο που αντιπροσωπεύει.

Για το τελείωμα, αυτό που λέγαμε λίγο πιο πάνω… Για το τελείωμα μας επιφυλάσσουν το αμαρτωλό. Ξέρετε, τη Τζούλια. Θέλουν πιανίστα για το εν λόγω. Θέλουν και βιολί. Βρέθηκε πιανίστας. Ο Δημήτρης ανεβαίνει στη σκηνή κα παίζει την εισαγωγή και τα λοιπά της σύνθεσης, ο κόσμος χειροκροτά και μόλις γίναμε μάρτυρες μιας ακόμα θαυμάσιας συναυλίας σε ελληνικό έδαφος. Είστε μεγάλη μπάντα, υπέροχα σκυλιά του Παβλόφ. Είστε πολύ μεγάλη μπάντα.

This 33rd edition of Wacken saw a new arrival concept as access passes were issued in advance per car per day, so the number of arrivals was distributed over a period of four days. This proved to minimize traffic jams as well as long waiting times. Along with the access pass, there were three different routes to get to the campgrounds, chosen and assigned in advance. All you had to do was follow the signs of your designated route posted on the highway (Hat of the Witch, Book of Spells or Key of Secrets). Besides the actual highway signs being rather small, the new concept worked flawlessly.

Παρέλασαν πολλά τραγούδια από μεγάλο ρεπερτόριό της. Παρέλασαν πολλές ιστορίες. Από τότε που ήταν κοριτσάκι και θυμάται τον εαυτό της στο πατάρι του Φλόκα, να χαζεύει τους συνδαιτημόνες του διπλανού τραπεζιού. Τον Ελύτη, τον Γκάτσο, τον Χατζιδάκι… Να μιλάνε σοβαρά και να αστειεύονται, να θεμελιώνουν και να τσαλακώνονται. Από τότε που της είπαν «απλά» να τραγουδήσει σε ένα demo τραγουδιού και ξαφνικά της είπαν ότι «Α, ναι… Πας Eurovision»! Καλά είχε περάσει με την κοινωνία του Σαρλό. Ήταν κι αλλιώς τότε. Με πραγματικούς μουσικούς. Με βασικό άξονα το ίδιο το τραγούδι.

“The Oath”, “Sign Of The Hammer” και στα καπάκια “Thor (The Powerhead)” και φτάνουμε σε σημείο που ο Marc Lopes βγάζει το κινητό του, ώστε να απαθανατίσει όλο αυτό που γίνεται, μην πιστεύοντας ούτε ο ίδιος αυτό που βλέπει. Μιλάμε για μακελειό, ενώ ο Ross δεν μπορεί να κρύψει τα χαμογελά του βλέποντας όλη τούτη την κατάσταση.

Πάμε τώρα στα encore. Το πρώτο ήταν το “The Sign of Evil Existence” από το άλμπουμ του 1993 “Thy Mighty Contract”. Και – φυσικά – ποιο έκλεισε το απόλυτο live; To “Non Serviam” από το ομώνυμο άλμπουμ τους, του 1994. Κάπου εκεί πιάνω μια κίνηση χεριών του Σάκη και ξάφνου βλέπω κόσμο να ανεβαίνει άτακτα στη σκηνή. Το συναίσθημα ήταν τόσο δυνατό, δεν υπήρχαν πια όρια. Η μουσική ένωσε τους πάνω με τους κάτω ολοκληρωτικά!

Κάποια στιγμή ο Alan Clark θα φωνάξει. «Αθήνα, θέλεις να χορέψεις»; Οι θεατές στις μπροστινές θέσεις σηκώνονται αυτομάτως και κάποιοι άλλοι τοποθετούν τις καρέκλες τους «λίγο πιο κει», για να μπορέσουν να το κουνήσουν. “Walk Of Life” και ο Johnny είναι εδώ, να μας πει τις ιστορίες του και να τσαλακωθεί με (όχι και τόση) χάρη, όπως οι αθλητές στο αντίστοιχο videoclip. Στο καπάκι το “The Bug”, από τα πολύ αγαπημένα τραγούδια της επανένωσης τότε και των οπαδών γενικά και ευκαιρία για περισσότερο θόρυβο.

Γεμάτοι κέφι οι παίχτες, με έναν δυναμικό μπροστάρη και πολλή ενέργεια στο σύνολό τους, μας χάρισαν ένα ΚΑΛΟ LiVE. Φάνηκε από τις αντιδράσεις του κόσμου, φάνηκε από το ηχητικό αποτύπωμα, φάνηκε από τον επίλογο και τις φωνές και τις υψωμένες γροθιές. Ρίχνω μια ματιά δεξιά και άλλη μία αριστερά μου. Κάποιοι γιορτάζουν, κάποιοι προσπαθούν να κάνουν κάτι με τον ιδρώτα, κάποιοι χαμογελούν και κάποιοι άλλοι παραγγέλνουν και κερνούν. Η ευδαιμονία της μουσικής, σε πλείστα κεφάλαια και ακόμα περισσότερες παραλλαγές. Ευχαριστούμε!

Προσωπικά, τους Scanner τους είχα άχτι για πολλά χρόνια και επιτέλους νιώθω τυχερός που κατάφερα να τους δω ζωντανά. Στις δέκα κλείνουν τα φώτα και η πεντάδα από τη Γερμανία ανεβαίνει στη σκηνή. Μπορεί από την αρχική σύνθεση να βρίσκεται μόνο ο Alex Julius και μετά ο Ευθύμης Ιωαννίδης, έχοντας πάνω από είκοσι χρόνια στο συγκρότημα, αλλά τα νέα και σχετικά πρόσφατα μέλη δείχνουν να έχουν δέσει ιδανικά και να έχουν δημιουργήσει ένα σύνολο φωτιά.

Ο Hughes μιλά σαν να βρισκόμαστε παρέα, σε ένα τραπέζι, κάπου. Μαζεμένοι πρώην συμφοιτητές ή συμμαθητές από το λύκειο ακόμα. Μας ανεβάζει ψυχολογικά, μας χτυπά φιλικά στον ώμο, μας τσιμπά το μαγουλάκι και παράλληλα αφηγείται. Το California Jam του ’74, η ιδέα του Blackmore να κάνει τρελό σαματά και το τεράστιο κοινό (διακόσιες πενήντα χιλιάδες λένε τα βιβλία και οι οθόνες), παρέλασαν από μπροστά μας, κάνοντάς μας να ξαναπέσουμε με τα μούτρα στο διάβασμα. Τι μας είχε ξεφύγει; Τι δεν θυμόμαστε;

Έχουν περάσει δεκατέσσερα χρόνια. Και τα δώδεκα από αυτά (ας όψεται η καταραμένη πανδημία) έχουμε μάθει να θυμόμαστε την «απώλεια» με μία συναυλία. Στην ουσία έχουμε μάθει να γιορτάζουμε την περίπτωση ενός ανθρώπου που επέλεξε να γίνει αθάνατος. Και δεν δυσκολεύτηκε να το επιτύχει. Είχε συμμάχους του τις καρδιές μας, τις ψυχές μας και τα μυαλά μας. Όλα τα υπόλοιπα ήταν ευκολάκι και ο μεγαλύτερος Μέταλ τραγουδιστής όλων των εποχών, ο Ronnie James Dio, θα είναι πάντα κοντά μας. Σε αυτό βοηθούν με τον πλέον ευγενικό τρόπο οι Rock ’N’ Roll Children, μία από τις πιο καλοπροβαρισμένες και καλοκουμπωμένες μπάντες απόδοσης των τραγουδιών του Αθάνατου, εδώ και μια-ντουζίνα-και-βάλε χρονιές.

Σημείο αναφοράς ο πρόλογος για το τραγούδι “Prisoner Of The road”. Το οποίο, όπως μας εξιστόρησε, το εμπνεύστηκε από έναν πρόσφυγα, κάπου στο ’90, που προσπάθησε κιόλας να τον βοηθήσει. Εκεί πάνω αναφέρθηκε και στις πολιτικές του πεποιθήσεις, αλλά με έμφαση στο ανεξάρτητα από το τi πιστεύεις, το καλύτερο είναι να βοηθάς όπως μπορείς, μέσα από την καρδιά σου, τον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη. Εκεί κάπου – τον είχα που τον είχα ψηλά (και λόγω ύψους εννοείται) – αυτός ο Άνθρωπος έγινε ακόμα πιο μεγάλος στα μάτια μου!

Το Epic έχει πολλούς οπαδούς στη χώρα μας. Και καλό θα είναι για όλα αυτά τα παιδιά, να ψάξουν και πέρα από τα «αυτονόητα». Οι ελληνικές μπάντες σπέρνουν, οι κυπριακές μπάντες το ίδιο, το μόνο που χρειάζεται είναι καλή θέληση και όρεξη για ψάξιμο. Ποιοτικά χαρακτηριστικά που φωτογραφίζουν τον οπαδό που σέβεται τον εαυτό του και τη μουσική που προτίμησε να προτιμά. Τόσο απλά, τόσο καλά!

To σύστημα δουλεύει ρολόι. Οι φωνές συνάδουν με τα όργανα, τα προ-ηχογραφημένα, τις ιδέες και τις ενορχηστρώσεις. Βρίσκομαι μία κάτω από τη σκηνή, μία στα αριστερά και μετά στα δεξιά και μία στον εξώστη, για «γενικότερο πλάνο». Ένα τσούρμο στο «πατάρι» και όλοι ακούγονται σαν ένας. Θα επανέλθουμε σίγουρα, να ακούσουμε ακόμα μία φορά (ψέμα – πολλές φορές) το άλμπουμ, να γράψουμε γι’ αυτό και να φιλοξενήσομε τον άνθρωπο που το έκανε από σκέψη κάτι απτό.

Ο Lauri παίρνει τον λόγο. «Μπορεί να είναι Κυριακή, αλλά αν φωνάξουμε»… Ανταπόκριση βροντερή από τον κόσμο και ο ίδιος επανέρχεται γελώντας. «Ναι, αρχίζει να μοιάζει με Σάββατο»… Περισσότερα γέλια και κάπως έτσι κατακτιέται η επικοινωνία με το κοινό, η αγάπη του κοινού και όλα εκείνα που θα συνδράμουν να περάσουμε ένα καλό βράδυ. Η μπάντα παίζει με ενθουσιασμό και ένταση, οι από κάτω συναινούν και… Ε, μισό λεπτό! Να μιλήσει και ο Βαγγέλης, έτσι; Πέρα από το ότι μας ξετρέλανε με τα σόλο του, ο Έλληνας μουσικός έδειξε και πόσο άνετος μπροστάρης είναι.